Нэг эмгэн ганц хүүхэнтэй юмсанжээ. Хүүхэн нь цаснаас цагаан царайтай, уснаас хар нүдтэй сайхан хүүхэн байжээ. Хүүхний нь газар бүрийн сайхан эрчүүд гуйсан боловч, “Эрийн сайн эрхэм шилдэг хүнд өгнө. Бурхнаас асууж байж болно” гээд хүнд өгдөггүй байжээ.
Тэгээд эмгэн бурхандаа: “Ганц хүүхэнд минь заяаны ханийг зааж хайрла” гэж үдэш бүр залбирч мөргөдөг байжээ. Эмгэнийг тэгж залбирч байхад нэг мангас сэмхэн ирээд гэрийн араас чагнаж учрыг мэдээд гэрийн ард бурхны араас хэлжээ: “Маргааш нар гарч байхад саарал илжигтэй хүн ирнэ. Түүнд өгөөд явуул. Тэр хүн чиний хүүхний заяаны хань мөн” гэжээ.
Тэгээд өглөө нар гарч байхад мангас өөрөө илжгээ унаад эмгэнийд ирэв. Эмгэн баярлаж “Хүүхний минь заяаны хань ирлээ” гэж хүүхнээ өгөөд явуулжээ.
Мангас тэгээд эмгэний хүүхнийг боолын боол болгож босгоныхоо шороог зөөлгөж, шивэгчин хүүхэн болгожээ. Эмгэн тэгэхэд бурхны заяасан нөхөрт хүүхнээ өгсөн гэж бодоод баярлаж байжээ.
1946.
