Манайх алдарт Мэнэнгийн талд нутаглаж байлаа. Өвлийн нэг үдэш манай үхэр бэлчээрээс ирэхэд туранхай хэдэн бярууг дулаан пүнзэнд оруулав. Гэтэл нэг муу алаг бяруу байсангүй. “Түүнийг чоно идсэн болов уу? Хөр цасан дотор ойчоод босож чадаагүй байгаа болов уу?” гэж бид ярилцав.
Тэгээд алаг бярууг эрэхээр бид хоёр хүн, хоёр тийшээ мордлоо. Үхрийн бэлчээрлэсэн газраар явж эрлээ. Тэгж эрж явтал алаг бяруу над дайралдлаа. Олоод гэр рүүгээ туугаад явлаа. Гэтэл өнөөх бяруу явж өгөхгүй, өөр тийшээ явах гээд байх юм. Би бяруугаа тууж нэлээд явсан боловч гэртээ хүрсэнгүй төөрчээ. Тэнгэрийн одыг харвал шөнө дунд өнгөрч байгаа бололтой. Би их даарч байна. “Одоо яадаг билээ” гэж бодлоо. Гэтэл өнөөх бяруу маань, зүүншээ хараад мөөрч байна. Тэгэхлээр зүүнш нь туулаа. Бяруу маань их дуртай явж байна. Бярууныхаа дуртай тийш нь туусаар яваад гэрээ олж ирсэн билээ. Аав эжий маань намайг төөрч хөлдөх вий гэж их айсан байлаа. Би төөрч тэнэсэн ба сүүлд нь бярууныхаа дуртай зүгт туусаар яваад гэрээ олж ирснээ ярилаа. Тэгэхэд аав маань хэллээ: “Алаг бяруу чинь чамаас илүү ухаантай байна” гэсэн билээ.
Түүнээс хойш би алаг бярууны гөлийсөн нүдийг харж: “Чи их ухаантай бяруу шүү. Чи юу бодож байна?” гэж байн байн асуудаг байлаа. Гэвч алаг бяруу гөлийсөн том нүдээр мэлийтэл харахаас өөр ямар ч хариу өгдөггүй байлаа.
Үүнээс хойш тэр их баримжаагүй талд нутаглаж байхдаа шөнө хэдэн удаа төөрч зовсон юм. Тэгж төөрч явахад хэрэв үхэр дайралдвал аз боллоо гэж боддог байлаа.
Үхрийг дуртай зүгт нь туугаад явбал нэг айл олж очдог байсан. Үхрийг тэнэг амьтан гэдэг боловч төөрсөн хүнд зам заахдаа ухаантай юм билээ.
1964