/Б.Догмид- 1993 оны “Утгын чимэг” наадмын тэргүүн шагналт өгүүллэг/ Үдшийн гэгээ замхарч байлаа. Өдөржингөө адуу малын шалигдан өнгөрсөн нуурын ус шингэрэн тунаад намрын цагаан шөнийн тэргэл саран доор гадаад их далайг зүүдлэн зүүрмэглэж байна уу гэлтэй бидэртэн мяралзана. Усны толионд сүүдэртэх өлөн зэгсний толгой явган салхинд үл мэдэг бөхөлзөн хааяахан нэг шүүрс алдах мэт намуухан шуугина. Нуурын мандалд ганцхан бор нугас замаг, хөвд хөөцөлдөн усчлан шумбах бөгөөд өд сөдөө засан жигүүрээ хагас дэлгэн сэгсрэх бүрийд ус дугуй, дугуй долгиос дэлхээн бидэртэж үдшийн бүдэг хөх аялгуу сэтгэлийн утсыг самардан хөглөнө. Ус шимэн зогссон морь маань ямар нэгэн юмны анир авсан бололтой…
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү