Үүрийн цагаан гэгээ хав харанхуй хөндийг бүүдгэр өнгөөр сүлж эхлэхүйд Бороо тугаллаж, босон ядан өндөлзөх нялх нойтон тугалаа долоов. Түүний халуун бүлээн амьсгал тугалдаа, “Уухай, бос гэм! Чанга гишгээрэй!” хэмээн зогсоо зайгүй шивнэнэ. Өрцнөөсөө тасран унасан жаахан амьтнаа хорвоогийн гэрэлт наранд хүлээлгэн өгөхөөр чармайн зүтгэх эхийн сэтгэлийн энэ түрлэг бол ямарваа амьтанд байдаг зөн билгийн дуудлага мөн билээ. Бороог ч гэсэн эх нь анх ингэж л илбэн дэмнэсээр хөл дээр нь босгосон. Харин тэр үеийг өдгөөтэй зүйрлэхэд өөр байж. Тэгэхэд байнга нүүрлэх цоохор шарын аюул гэгч огт үгүй байсан бөгөөд нялх тугал эхээс мэндэлмэгцээ л Хүмүүний гар дээр ирж, бүлээн…
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү
