санагдах нь юу билээ. Тэр хоёрыг гаталшгүй далай, гэтэлшгүй тал, давшгүй өндөр уул зааглан байх шиг. Замбага, Даш хоёрын хооронд орой нь үгүй хадан хана босгочихоо юу даа. Сэтгэл санаа хоосорч гүйцээд гагцхүү хаа нэгтээ шимшрэн өвдөж байх шиг. Замбага минь дээ, Замбага цэцэг минь. Чамайгаа би яаж мартах билээ? Чамтайгаа би яаж учрах вэ? Даш зүүрмэглэн зүүдлэв. Халиун морио бариад уулын орой дээр сууж байна. Хаашаа л харна тугалган хөх ус цэлэлзэж энд тэнд уулын орой цухуйж үзэгдэнэ. Цагаан бургасны их хөндий усаар дүүрчхэж. Гэтэл Замбага алга. Замбага аа! Замбага аа! Замбага аа! Чи минь яачхав! Чиний юугаараа дүүргэж…
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү
