алдахгүй шүү гэж тангарагласнаас ч илүү өнгөрсөн, өнөө ирээдүйн гурван цагийг багтаасан хамгийн жирийн энэ үгийн шидийг Даш, Замбагаас дутахгүй мэдрэв. Тэгээч дээ гэж элэг зүрх нь энэлэн хашхиран дуудаж байлаа. Тоолшгүй жилүүдийн тэртээгээс хөх чоно ээжийн сүнс дуудав. Тоотой хэдэн хоногийн үйлдлээс удам дамжсан оорцог мэнгэтэй бор бэлтрэг дуудав. Гэвч Даш санаснаас өөр юм хэллээ. -Би дахин ирэхгүй ээ. Түүний хэлэх гэж зорьсон ганц үг нь энэ байжээ. Сайхан Замбагын хар нүд дүрлийтэл ширтэж байлаа. Харин Даш харцаа өргөсөнгүй. Чингээд Замбага газар ширтлээ. Хөвөн биетэй мөнхийн бэлэгтэй цагаан уул цэцэг нулимсан дунд хөвж харагдав. Тэр цэцгэн дээр нулимс дусалж…
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү
