Тэгтэл өөрөө ч мөн хүн Жоотгонуур, Жоотгонуур Гажидмаахан болчихсоноо ухааран ичиж хөнжлийн сэжүүрээр нүүрээ нууснаа “Одоо яая гэхэв дээ, хэнээсээ ч ичиж нуугдах билээ дээ” хэмээн бодоод тайвширч цээжээ ялимгүй гарган сэрүүцэв. Гэрт анир гүм болж Шархүүгийн зүрх луг луг цохилох нь мэдэгдээд хотонд тэмээн сүрэг нь нэгэн зэрэг ичиг ичиг гэх адил шивэр шивэр хивэх нь тодхон дуулдав. Орчлонгийн энэхэн чөлөөнд юу болоодхов гэх шиг говийн шөнийн хурц одод тооноор нь шагалзана. – Шархүү! Цаадах нь зүүрмэглэж байсан бололтой давхийн цочиж “Аан” гэлээ. – Битгий унт л даа. – Өө за заа би зүүрмэглэчихэж, одоо унтахгүй ээ, давгүй. -…
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү
