/МУТШ, СГЗ. П.Пүрэвсүрэн- 1996 оны “Утгын чимэг” наадмын тэргүүн шагналт өгүүллэг/ Өвгөний гэрийн өрх бүтээлгээтэй байв. Өдий болтол босоогүй байгаад нь Дондолмаа гайхлаа. ”Тун эртэч хүн сэн. Яагаад ингэж оройтоо юм бол” гэж бодоод хэдэн залтас хормойлон гэртээ оров. Хоймрын авдар дээрх цаг арвыг зааж байна. Дондолмаа галдаа хэдэн мод хаяад “Өвгөн өчигдрийн саримстай буузандаа нам цохиулж дээ” хэмээн ганцаар инээмсэглэв. Нөхөр нь хар үүрээр ажилдаа явахад Дондолмаа хоёр хүүхэдтэйгээ унтсаар хоцорно. Заримдаа айлын өвгөн орж ирээд, -Хүүхээ бос! Айлын авгай ингэж их унтах тусгүй байдаг юм гэнэ. Түүнд Дондолмаа дуртай биш. “Би энэнд ямар хамаатай билээ” гэсэн юм бодно….
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү
