Энэ ер нь жаргал зовлон хоёрын аль нь юм болдоо гэж Даш гайхширан бодсоор явахад халиун морь түүний нүсэр биеийг тэнхээ зааж тээж, өөд газар ухас ухасхийн зүтгэж, хуугьтал амьсгаа түрэн, уулын үс рүү чулуу, хадны хонгилыг тойрон зайж, заримдаа дөрөө хангинатал хад шүргэсээр урагшилна. Эзэн нь тэр бүхнийг үл анзааран дассан зангаараа хааяа жолоог зөөлөн дугтрах төдий шавдуулж, мөнөөх л сэтгэл эмтэлсэн үг, хар нүдний тухай бодолд дарагджээ. Тэр үгийг Даш ер мартаж чадахгүй юм. Өглөө санаснаар сэрж, үдэш бодсоор унтах нь нэгэнт хэв болжээ. Хар нүд гэж чухам түүнийг л хэлдэг байх. Жинхэнэ хар нүд гэж үүнээс өөр…
Энэ номыг уншихын тулд бүртгүүлж, Уншигчийн эрх авсан байх шаардлагатай.
Бүртгүүлэх
Бүртгүүлэх
Уншигчийн эрхтэй бол Энд дарж нэвтэрнэ үү
