“Болор цом 42” наадмын гутгаар байр Яруу найрагч Н.БАТБОЛД Уйгарын Пүгү аймгийн тэргүүн Итүгийн дурсгал болох Шороон бумбагараас сэдэвлэв Хагацаж чадамгүй хүмүүн гэж байна Хагацавч мартагдахгүй дурсамж гэж байна Хаадаа дуурьсаж гашуудсан ураг гэж байна Халуут Монголын минь их шастир…...
“Болор цом 42” наадмын дэд байр Яруу найрагч Л.ТОРОЙ Сэрж ядсан зүүдний мухраас Эрж ядсан эрлээ олох шиг Сэлүүн бурхны оронд одсон Ижийтэйгээ уулзав… Энэрэхүйн их Будда Ижийн минь сүүрслэх чимээ Аниргүйн ханыг нэвтлэн Амьдын сонорт унав. Гагц үрээ…...
“Болор цом 42” наадмын тэргүүн байр Яруу найрагч А.ЛХАГВА Сэтгэлээс үүссэн салхинд Хээрийн салхи хөлчүүрнэ Тэнгэрээс үүдсэн аялгуунд Уулсын сэтгэл халууцна Морин хуурын эгшиглэн Ийм эртний хэл Монгол газар үүссэн Эх сайхан хэл Энэ хэлийг анирдсан хүн Эрэмшин омогшино…...
Сонсох зохиолууд
Берлин хотод үдшээр жиндүү хүйтэн салхи шуурч, цас хаялж байлаа. Урт хар хүрэм өмссөн дөч орчим насны туранхайвтар эр өөртөө итгэлтэй намбалаг алхаагаар хуучин социализмын үеийн блокон байшин бүхий гудамжаар алхална. Тэрээр хүйтнийг ер ажирсан шинжгүй, энд тэндхийг сонирхон…...
Фабиан хөмсгөө зангидан бодолдоо дарагдчихсан ажил руугаа яарах тул өнөөдөр чухам ямар өдөр, нартай юу, үүлтэй юу гэдгийг ч анзаарсангүй. Дүүргийн захиргааны нэгэн байгууллагад ажилладаг түүнд бичиг цаасны ажил барагдахгүй их. Яарсаар ажил руугаа явах замдаа тэр өдрийн хийх…...
Уул нь энэ өгүүллэгийг ингэж эхэлье гэж бодсон юм. Улаан хацартай байх нь эрүүлийн шинж бус хөдөөний шинж хэмээн үзэх болсон цагаас хотод Европжуу төрхтөд сайханд тооцогдох болжээ. Гэвч бичих явцад цагаан өнгө улам ноёрхсоор байсан тул улаан хацрын…...
Найз маань “Хэзээ нэгэн цагт их мөнгөтэй болохоороо эмсийн хүрээлэн байгуулна” гэж ярих дуртай. Гэнэн томоогүй багын явдал ч гэлээ түүний энэ гажигтай мөрөөдөл санаанаас минь гардаггүй байлаа. Саяхан огт санаандгүй байдлаар түүнтэй тааралдсан юм. Гэхдээ энэ удаад тэр…...
Хяр орчмын сэрвэн байцад налж ургасан өвгөн шинэс модны ганцхан тал руугаа хийсэн буй дэл мэт ханаран багширсан өтгөн саглагар мөчир дунд цээжээ хэржигнүүлэн хэвтээд, мануул, чоно, хүн ч юм уу, баавгайд гомдож, түүнийг бүр үхтлээ жигшин, үзэн ядаж…...
Цугларсан хүмүүсийн гайхлыг төрүүлэм сүр дуулиантайгаар түүний оршуулах ёслолыг үйлдэж байхдаа хатагтай Эх, “Тэнгэр минь, тэр хэн байв аа..?” хэмээн уулга алджээ. Тэр жилийн зун хатагтай Эх өвлийн байшиндаа орь ганцаар нярайлж нэгэн хүү төрүүлснийг яагаад ч юм хэн…...
Тээр бил би их сургууль төгсөж ирээд байсан цаг. Хот суурины амьдралаа санагалзах надад эл хулхан хөдөө газар чухам л цөллөг мэт сангддаг сан....